Βραβείο για την "ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΥΛΑ ΜΑΣ"- Μάιος 1999
Στο σχολείο μας από το 1988, άρχισε να κυκλοφορεί η "ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΥΛΑ ΜΑΣ", ένα μαθητικό έντυπο που κανείς δε φανταζόταν ότι θα είχε διάρκεια 13 ετών, χωρίς καμιά διακοπή! Στην αρχή ξεκίνησε να γράφεται με το χέρι. Πρώτα γράφαμε τα κείμενα σε μικρά τετράγωνα χαρτάκια και μετά τα κολλούσαμε μαζί με εικόνες ή σκίτσα σε μια κόλλα χαρτί μεγέθους Α4. Μια πραγματική χειροτεχνία δηλαδή. Για την αναπαραγωγή τους, επειδή δεν είχαμε στο σχολείο μας δικό μας φωτοτυπικό πότε πηγαίναμε στην Α.Τ.Ε. πότε στην Εθνική Τράπεζα, πότε στο Δήμο Σαπών, ακόμη και στην Αστυνομία φτάσαμε! Τα τεύχη αυτά τα στέλναμε σε Τράπεζες και μεγάλους Οργανισμούς στην Αθήνα και μεταξύ των άλλων ζητούσαμε και κάποια βοήθεια. Πολλοί ανταποκρίθηκαν. Άλλοι πέντε, άλλοι δέκα και μερικοί και πενήντα και εκατό χιλιάδες μας στέλνανε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μας, όταν μετά από λίγο καιρό αγοράσαμε το πρώτο δικό μας φωτοτυπικό! Πεντακόσιες χιλιάδες θυμόμαστε πως έκανε! Κι από τότε αλλάξαμε και άλλα φωτοτυπικά, πιο καλά, αλλά αγοράσαμε και Η/Υ για να γράφουμε την εφημερίδα μας στον Υπολογιστή. Γίναμε πιο σύγχρονοι, Πήραμε και εκτυπωτή και σκάνερ...
Το Μάιο του 1999 το σχολείο μας βραβεύτηκε για δεύτερη φορά, από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" αυτή τη φορά, με το βραβείο για το "καλύτερο ρεπορτάζ", που είχε γράψει η μαθήτρια Σαακιάν Νίνα!
Η εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" πανελλήνιας κυκλοφορίας, οργανώνει κάθε χρόνο ένα διαγωνισμό για τα μαθητικά έντυπα που κυκλοφορούν σε Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια. Οι συμμετοχές είναι πολλές και ο συναγωνισμός μεγάλος. Όλες οι προσπάθειες αξίζουν να βραβευτούν, γιατί όλες γίνονται με μεράκι και διάθεση με υψηλούς παιδαγωγικούς στόχους. Η δική μας εφημερίδα κυκλοφόρησε για 13 χρόνια χωρίς καμιά διακοπή και μέσα στις σελίδες της έχουν καταγραφεί όλες οι δραστηριότητες του σχολείου μας, αλλά ασχοληθήκαμε και με θέματα περιβαλλοντικά, ιστορικά, κοινωνικά με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών.
Η τελετή βράβευσης έγινε στην Αθήνα, στις 15 Μαΐου 1999. Στην τελετή παραβρέθηκαν πολλοί επώνυμοι και υπουργοί. Στη τελετή το σχολείο μας εκπροσώπησε ο κ. Κεραμυδάς Γιώργος και η μαθήτρια που έγραψε το άρθρο, η Σαακιάν Νίνα (φωτογραφία), για το οποίο βραβευτήκαμε.. Το βραβείο απένειμε ο υπουργός κ. Ρέπας. Η Νίνα, όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο, έγραψε ένα γράμμα για να αποχαιρετήσει τους δασκάλους της κι αυτό το γράμμα δημοσιεύτηκε στο 100ο τεύχος της εφημεριδούλας. Από εκεί δανειζόμαστε το κείμενο για να το διαβάσετε.
Αποχαιρετώντας τους δασκάλους της
Η Νίνα Σαακιάν ήταν ένα από τα δεκάδες παιδιά που ήρθαν στο σχολείο μας από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα από την Αρμενία. Ήταν ένα παιδί που μέσα σε 3 χρόνια ξεχώρισε για την ωριμότητα και τη σοβαρότητά του, κάτι που εντυπωσίαζε για την ηλικία της. Της άρεσε να γράφει και σ' αυτό της το ενδιαφέρον βοηθούσε και η έκδοση τότε της εφημεριδούλας. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε ότι ένα δικό της "ρεπορτάζ" έγινε αιτία να βραβευτεί η εφημεριδούλα του σχολείου. Η Νίνα λοιπόν, όταν τελείωνε η σχολική χρονιά και αποχαιρετούσε του σχολείο έγραψε το παρακάτω κείμενο, αφιερωμένου στους δασκάλους της.
ΤΡΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 1995, όταν πρωτοήρθα με τη συνοδεία του πατέρα μου. Η αγωνία σιγά-σιγά κυρίεψε ολόκληρο το σώμα μου κι άρχισα να τρέμω.
Έτσι θυμάμαι την πρώτη ημέρα μου στο σχολείο. Τώρα όμως πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια, τρία αξέχαστα χρόνια.
Ήρθε όμως ο καιρός να αποχωριστώ το σχολείο που μου χάρισε χαρές και λύπες, να χωριστώ τους δασκάλους μου, που μου έμαθαν να διαβάζω και να γράφω. Αυτούς που έγιναν οι δεύτεροι γονείς μου και μας έκαναν σωστούς πολίτες.
Όμως το πιο τρομερό είναι που πρέπει να αποχωριστώ από τις Σάπες και ο λόγος είναι ότι πήραμε σπίτι στα Παγούρια της Κομοτηνής και είμαι αναγκασμένη να συνεχίσω στην Κομοτηνή τις σπουδές μου.
Όμως να ξέρετε, αγαπητοί μου φίλοι και δάσκαλοι, πως πάντα θα σας έχω στην καρδιά μου. Εγώ θα φύγω, όμως οι σκέψεις μου και η ψυχή μου πάντα θα είναι εδώ!
Σε λίγο θα φτάσει και η μέρα του αποχωρισμού. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την αγαπημένη μου δασκάλα, την κυρία Βάσω Μαυρουδίδου, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να μας προετοιμάσει, όσο ήταν δυνατό, για το Γυμνάσιο.
Αγαπημένη μου κυρία Βάσω,
Σας ευχαριστώ γι αυτά τα δυο αξέχαστα χρόνια. Να ξέρετε πως θα σας θυμάμαι πάντα, όχι μόνο σαν την καλύτερη δασκάλα μου, αλλά και σαν την καλύτερη φίλη μου. Επειδή πάντα μου δίνατε μια καλή συμβουλή, αλλά και με βοηθούσατε να βρω την καλύτερη λύση στα προβλήματά μου.
Αγαπητή μου κυρία Μαρία Χατζόγλου…
Σας ευχαριστώ κι εσάς μέσα από την καρδιά μου, για τη φετινή χρονιά. Στην αρχή δεν ήμασταν πολύ φιλικοί μαζί σας, επειδή πριν από σας είχαμε μια «σκληρή» και «νευρική» δασκάλα και δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε από τη μεγάλη χαρά: «πως φέτος δεν θα την είχαμε».
Θέλω να σας ζητήσω συγνώμη εκ μέρους όλων των παιδιών που δεν σας ακούγαμε και κάναμε φασαρία. Μα τι να κάνουμε κι εμείς οι καημένοι, πολύ μας βασανίζετε εσείς οι δάσκαλοι! Αλλά ξέρω πως το κάνετε για το καλό μας!
Αγαπητή μου, κυρία Μαρία , Μις Μαίρη. Θα σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι για πάντα.
Όμως το πιο μεγάλο ευχαριστώ θέλω να το πω στην ψυχή του σχολείου μας, τον αξιαγάπητο διευθυντή μας.
Θα θυμάμαι την «ακούραστη βέργα» κι εκείνο που μας λέγατε με χιούμορ: «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο».
Αγαπητέ μου, κύριε Κεραμυδά σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να είστε το ίδιο ακούραστος και υπομονετικός μαζί με τους καινούριους μαθητές σας.
Αγαπητέ μου, κύριε Βασίλη Χριστακάκη, κύριε γυμναστή μας, δεν θα ξεχάσω που όλα τα τρία αυτά χρόνια δείξατε υπομονή μαζί μου. Επειδή την ώρα της γυμναστικής ήμουν πάντα η πιο ζωηρούλα και σας ζάλιζα τα αυτιά, ζητώντας να παίξουμε μπάσκετ. Όμως τι φταίω εγώ, που μου αρέσει να παίζω συνέχεια μπάσκετ. Πίστευα πως με το μπάσκετ θα γινόμουν σαν το Φασούλα. Τώρα όμως κατάλαβα πως στον άνθρωπο δεν χρειάζεται το ύψος και η πολλή ομορφιά, αλλά το μυαλό.
Θα σας θυμάμαι κι εσάς, κυρία Μαρία Σολάκη. Δεν θα ξεχάσω την «Ομάδα Ανάγνωσης» και τις συναντήσεις μας. Σε κάθε συνάντηση μαθαίναμε όλο και περισσότερα πράγματα. Μας μάθατε να καλλιεργούμε καλύτερα τις μεταξύ μας σχέσεις μέσα από τα βιβλία και από τις συζητήσεις μας.
Μα πώς μπορώ να ξεχάσω τους συμμαθητές μου. Τις ωραίες μπουνιές του Νίκου του Τσαβδάρη, τα ωραία βατραχάκια που τα έφτιαχνε με τα χέρια του ο φίλος μας ο Αρχιμήδης ο Φωτιάδης. Τον Αρχοντή το Ζαμπογιάννη, που πάντα τον ζήλευα! Αυτός ήταν το αστέρι της τάξης κι εγώ πάντα ήθελα να τον φτάσω. Το συμμαθητή μου τον Αντώνη το Μαγαλιό με τις πρωτότυπες ιδέες του. Επίσης τις φιλενάδες μου, που μαζευόμασταν στα διαλείμματα και αρχίζαμε τα κουτσομπολιά.
Όμως έφτασε ο καιρός για να πω «αντίο» σε όλα αυτά. Όσο και να μας πονάει αυτή η λέξη πρέπει να την πούμε.
ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΙ
Αντίο αγαπημένοι μου δάσκαλοι και συμμαθητές. Αντίο χρυσό μου σχολείο, που εδώ έζησα μια ζωή τριών χρόνων και ήσουν για μένα ένας παράδεισος καλοσύνης, ένας ολάνθιστος κήπος με ασύγκριτη ομορφιά.
Αγαπητό μου σχολείο, μην απελπίζεσαι που θα χάσεις ακόμη μια τάξη. Επειδή θα έρθουν άλλα παιδιά, παιδιά που θα σε αγαπάνε και θα σε πονάνε. Κι αν καμιά φορά σου δώσουν και μια κλωτσιά, μην τους κρατήσεις κακία, γιατί το κάνουν μέσα στο θυμό τους.
Σας αφήνω λοιπόν όλους. Σας φιλώ με τα χείλη της καρδιάς μου, σχολείο μου, δάσκαλοί μου, συμμαθητές μου, θα σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι πάντα. … Αντίο …
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
ΝΙΝΑ ΣΑΑΚΙΑΝ