Στη Σηλυβρία [20 - 21 - 22 - 23 - 24 /04/ 2001]
Ξεκινήσαμε από τις Σάπες το πρωί της Παρασκευής (20-4-2001). Ο Δήμος Σαπών μας διέθεσε το πούλμαν. Σε λίγες ώρες ήμασταν στο Ελληνικό και μετά στο Τουρκικό Τελωνείο για τον απαραίτητο έλεγχο των διαβατηρίων. Αμέσως μετά ανεβήκαμε σε δυο αυτοκίνητα που μας έστειλε το σχολείο της Τουρκίας και ο Δήμος Μαρμαρά. Ένα μικρό απρόοπτο (βλάβη του δεύτερου αυτοκινήτου) μας καθυστέρησε λίγες ώρες. Φτάσαμε στο Δήμο της Ραιδεστού, όπου ο Δήμαρχος μας υποδέχτηκε στην παραλία της πόλης. Ξεκινήσαμε για τη Σηλυβρία όπου φτάσαμε στις 5.30 περίπου. Μας περίμεναν οι γονείς και τα παιδιά που θα μας φιλοξενούσαν. Μέχρι οι δάσκαλοι να συζητήσουν κάποια πράγματα, εμείς αποφασίσαμε μέσα σε ελάχιστα λεπτά, ποιοι θα μας φιλοξενήσουν. Μιλήσαμε με την ψυχή και τα μάτια μας. Κάθε οικογένεια φιλοξένησε δυο παιδιά από το σχολείο μας. Ο αρχικός φόβος που είχαμε χάθηκε μέσα σε λίγα λεπτά. Μας αγκάλιασαν και μας μίλησαν τόσο ζεστά σαν να μας ήξεραν από χρόνια. Τις επόμενες ημέρες, όταν μας ρωτούσαν οι δάσκαλοι πως νιώθουμε τους λέγαμε ότι μας αγαπάνε και μας προσέχουν όσο δε γίνεται. Μας γύρισαν παντού, σε καταστήματα, όπου μας ψώνισαν δώρα, σε παιδικές χαρές και λούνα-παρκ όπου παίξαμε, σε ταβέρνες και ζαχαροπλαστεία, όπου φάγαμε. Αληθινά δεν θέλαμε να φύγουμε..
Οι δάσκαλοί μας, είχαν πολλές συναντήσεις με πολλά πρόσωπα, εκτός από τους δασκάλους του σχολείου. Κάθε βράδυ τους καλούσε σε δείπνο, κάποιος από τους Δημάρχους της Σηλυβρίας, του Μαρμαρά και της Ραιδεστού. Σ' αυτό έπαιξε ρόλο και το δίκτυο των Δήμων μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Θράκης. Σ' αυτό το δίκτυο συμμετέχει και ο Δήμαρχος Σαπών, που βοήθησε στο να γίνουν αυτές οι συναντήσεις κι έτσι να γίνουν περισσότερο γνωστές οι δραστηριότητες των δύο σχολείων. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Όλοι μας αισθανθήκαμε σαν να είμαστε πρεσβευτές μιας προσπάθειας που είχε σκοπό την καλλιέργεια και ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με ένα λαό, που μέχρι τώρα το θεωρούσαμε εχθρό. Όμως εμείς συναντήσαμε μόνο φίλους. Και στο τέλος, όταν ήρθε η ώρα του αποχωρισμού δεν μπορούσαν να μας χωρίσουν από το σφιχταγκάλιασμα. Δεν κλαίγαμε μόνο τα παιδιά. Έκλαιγαν και οι δάσκαλοί μας.
ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ -ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
Το άλλο πρωί, (21-4-2001) πήγαμε στην Πόλη. Πρώτη μας στάση στο Πατριαρχείο. Στις 12 θα μας δεχόταν ο ίδιος ο Πατριάρχης. Παρακολουθήσαμε και μια βάφτιση ενός παιδιού από την Κομοτηνή. Στη συνάντηση με το Πατριάρχη ήρθε και ο Δήμαρχος Σαπών, ο κ. Ντίνος Χαριτόπουλος, που μαζί με το διευθυντή μας, ευχαρίστησαν τον Πατριάρχη για την υποδοχή. Ο ίδιος μας μίλησε με ζεστά λόγια αγάπης, και μας επαίνεσε για το σκοπό του ταξιδιού μας. Μετά, αφού τελειώσαμε από το Φανάρι, ξεναγηθήκαμε στην "Αγία Σοφία", το "Τοπ Καπί" και τις ακτές του Βοσπόρου. Την τρίτη ημέρα (22-4-2001), ξεναγηθήκαμε στην παλιά πόλη της Σηλυβρίας, στην πόλη Σελίμπαση, που λεγόταν Επιβάτες στα ελληνικά. Είδαμε την παλιά εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου και πολλά μισογκρεμισμένα σπίτια και σχολεία, που κάποτε ήταν ελληνικά. Σήμερα οι κάτοικοι αυτού του χωριού (όσοι ζουν) βρίσκονται στους Νέους Επιβάτες της Θεσ σαλονίκης. Μετά πήραμε μέρος σε μια πορεία, στην οποία συμμετείχαν πολλά συγκροτήματα χορευτικά από διάφορα άλλα κράτη. Υπήρχε κι ένα ελληνικό από τους Νέους Επιβάτες, που σας είπαμε προηγουμένως. Την τέταρτη μέρα, πήγαμε σε ένα γήπεδο. Εκεί ήταν χιλιάδες παιδιά από πολλά δημοτικά σχολεία του Δήμου και πολλά παιδικά χορευτικά συγκροτήματα. Για τους Τούρκους ήταν η γιορτή του παιδιού. Μας είπαν ότι πριν από χρόνια, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ καθιέρωσε τη Δημοκρατία στην Τουρκία, τη μέρα αυτή τη χάρισε στα παιδιά να γιορτάζουν. Όλα τα σχολεία ήταν κλειστά. Η επόμενη μέρα, η τελευταία, ήταν ημέρα επιστροφής. Πήγαμε όμως στο σχολείο του Balkan Ozel Ocullari μαζί με τα παιδιά που μας φιλοξένησαν και γνωρίσαμε τις τάξεις που κάνουν μάθημα.
Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ
Η ώρα του αποχαιρετισμού ήταν η πιο δύσκολη. Ένα κορίτσι από την Τουρκία, η Γιαμούρ κι ένα από την Ελλάδα, η Γιώτα, σφιχτά αγκαλιασμένες δεν ήθελαν να αποχωριστούν. Μέσα σε 4 μέρες δημιουργήθηκε μια αληθινή φιλία. Αυτή η εικόνα ήταν η ωραιότερη και η πιο συγκινητική. την ίδια συγκίνηση και παρόμοιες εκδηλώσεις επαναλήφθηκαν και σε άλλα παιδιά και σε δασκάλους. Εμείς οι μαθητές και οι δάσκαλοι του των δυο σχολείων θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα σε όλον τον κόσμο. "Οι δυο λαοί μας και θέλουν και μπορούν να ζήσουν αγαπημένοι κι ενωμένοι."
Αυτές τις σκηνές πρέπει να τις δουν οι πολιτικοί των δυο χωρών. Έχουν πολλά να διδαχτούν... από την ειλικρίνεια και τη γνησιότητα των συναισθημάτων των παιδιών.
Ακόμη μια στιγμή που δείχνει τη μεγάλη συγκίνηση των Ελλήνων και Τούρκων μαθητών. Σφιχταγκαλιασμένα τα κορίτσια δεν ήθελαν να αποχωριστούν. Στα μάτια των μεγάλων έβλεπες την ίδια συγκίνηση και μια περίεργη αμηχανία. Μπορεί εκείνη τη στιγμή τα στόματα να σιγούσαν, όμως τα μάτια ήταν δακρυσμένα. Και αρκετή ώρα από τότε που ξεκίνησαν τα λεωφορεία για την επιστροφή, υπήρχε μια ασυνήθιστη βουβαμάρα! Όσοι δεν έζησαν αυτές τις στιγμές σίγουρα θα επιμένουν ότι οι Τούρκοι δεν μπορεί να γίνουν φίλοι με τους Έλληνες. Εμείς όμως που τις ζήσαμε, σας διαβεβαιώνουμε πως ναι, μπορούμε να γίνουμε φίλοι...