ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ [θεατρικό που παίχτηκε στη γιορτή]
Πρόσωπα: 1. Μητέρα, 2. Πατέρας, 3. Νίκος, 4.Μαρία, 5.Αφηγητής 1, 6. Αφηγητής 2, 7. Αφηγητής 3
Για το παιδομάζωμα:
1.Μάνα
2.Μαριώ
3.Γιαγιά
4.Κωστής
5.Τούρκος 1
6.Τούρκος 2.
Για τον όρκο των Φιλικών
1. Ιερέας
2. Τσακάλωφ
3. Ξάνθος
4. Σκουφάς.
1. Όμερ Βρυώνης
2. Διάκος.
1η ομάδα παιδιών
2η ομάδα παιδιών
.
Α μέρος
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος:
Στην ιστορία των λαών είναι μερικές ημερομηνίες που μένουν χαραγμένες με χρυσά μεγάλα γράμματα.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2-ος :Μια τέτοια ημερομηνία στην Ιστορία του Έθνους μας, του Ελληνικού Έθνους, είναι και η 25η Μαρτίου.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3-ος:
Τι έγινε αυτή τη μέρα; Τα παιδιά της ΣΤ τάξης θα μας το πούμε τη γιορτή που έχουν ετοιμάσει. Παρακολουθήστε μας 
(Ηχούν οι καμπάνες ,ακολουθεί το σκετς του Ευαγγελισμού.)
ΠΡΟΣΩΠΑ:
1.Μητέρα
2.Πατέρας
3.Νίκος
4.Μαρία

ΣΚΗΝΙΚΟ
(Ένα δωμάτιο συνηθισμένου σπιτιού. Η μάνα χτενίζει τη Μαρία. Ακούγονται ήχοι καμπάνας).
-Νίκος: Για πες μου, σε παρακαλώ, τι έχει γίνει, μάνα, κι απ’ το πρωί χαρούμενα χτυπάει η καμπάνα;
-Μαρία: Ναι, πες μας για να μάθουμε κι εμείς, καλέ μητέρα, τι γιορτάζει η εκκλησία μας τη σημερινή τη μέρα;
-ΜΗΤΕΡΑ: Άγγελος στην Παναγιά ήρθε από τον ουρανό και προσφέροντάς την κρίνο, μήνυμα έφερε τρανό.
-ΜΑΡΙΑ: Τι της είπε, τι της είπε και ποιο μήνυμα είχε στείλει;
-ΜΗΤΕΡΑ: Το μήνυμα ήταν σταλμένο από του Θεού τα χείλη κι έλεγε πως θα μας στείλει για Σωτήρα το Χριστό. Γιορτάζουμε, λοιπόν, σήμερα το γεγονός αυτό.
-ΜΠΑΜΠΑΣ: Όμως τούτη δω τη μέρα η πατρίδα η δική μας, γιορτάζει κι απ’ τους Τούρκους την απελευθέρωσή μας. Του 1821 τον ξεσηκωμό γιορτάζουν όλοι οι Έλληνες, Μαρία, και οι ψυχές μας αγαλλιάζουν, όπου ήρωες πάλεψαν και συντρίψανε τα δεσμά μας.
-ΜΗΤΕΡΑ: Αχ, κι έφεραν στην πατρίδα τη χρυσή τη Λευτεριά μας.
-ΜΠΑΜΠΑΣ: Αν οι ήρωες εκείνοι δεν έκαναν σκληρό αγώνα, ίσως να ’μαστε και σκλάβοι μέχρι σήμερα ακόμα.
-ΜΗΤΕΡΑ: Όλους αυτούς τους ήρωες πρέπει να ευγνωμονούμε, γιατί σ’ αυτούς τη λευτεριά, που έχουμε, χρωστούμε.
Κλείνει η αυλαία
Το τραγούδι του Ευαγγελισμού (Σήμερον της Σωτηρίας Ημών το Κεφάλαιων) - Χορωδία μαθητών
Σήμερον της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον
Και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις.
Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίγνεται
Και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται.
Δι’ ο και ημείς, συν αυτώ, τη Θεοτόκω βοήσωμεν:
ΧΑΙΡΕ. ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕΤΑ ΣΟΥ.
Αφηγητές 1-2-3
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος : Άργησε να ’ρθει εκείνη η μέρα που ήταν όλα σκοτεινά γιατί τα ’σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Το σκοτάδι της μακραίωνης σκλαβιάς απλώνεται παντού.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος:Τετρακόσια χρόνια η λευτεριά αλυσοδεμένη. Τετρακόσια χρόνια πολιτιστικού μεσαίωνα. Την ώρα που οι άλλοι λαοί στην Ευρώπη και τον κόσμο προοδεύουν ο Ελληνικός λαός υποφέρει από τους Οθωμανούς κατακτητές που του στέρησαν τα πιο βασικά του δικαιώματα και κόντεψαν να εξαφανίσουν τον πολιτισμό του.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: Όμως η αθάνατη ελληνική ψυχή κρατά δυνατά. Δεν το βάζει κάτω. Με χίλιους τρόπους οι Έλληνες προσπαθούν και πετυχαίνουν να κρατούν όσο πιο ζωντανές μπορούν τις παραδόσεις και τη γλώσσα τους. Άλλοτε με την ανοχή των κατακτητών, άλλοτε με το κρυφό σχολειό (κυρίως στα πρώτα χρόνια της σκλαβιάς), άλλοτε ζώντας όσο πιο μακριά μπορούν από τον κατακτητή όπως στη Μάνη, στο Σούλι, στα Σφακιά, στον ορεινό Πόντο.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 2ο : « Ξύπνα, Ραγιά»
Αφηγητές 1-2-3 (Παιδομάζωμα)
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος: Αν μια φορά κινδύνεψε το ελληνικό έθνος να αφανιστεί αυτή ήταν στα 400 χρόνια σκλαβιάς που ακολούθησαν την άλωση της Κων/λης από τους Τούρκους.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος: Οι έλληνες υπέφεραν τα πάνδεινα από τους Τούρκους. Προσβολές, ταπεινώσεις, φτώχια, βασανισμούς. Μα το χειρότερο απ’ όλα ήταν το …. ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: Οι Τούρκοι άρπαζαν ελληνόπουλα από τα σπίτια τους και αφού τα άλλαζαν πίστη , τα αγόρια τα έκαναν Γενίτσαρους, άγριους στρατιώτες και τα κορίτσια τα έστελνα στα χαρέμια των πασάδων.
"ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ" - Θεατρικό σκετς -
(Ομάδα παιδιών τρέχουν από διάφορα σημεία προς το πλακόστρωτο φωνάζοντας:
«Οι τούρκοι στην Πόλη......... Οι τούρκοι στην Πόλη.......» 3-4 φορές (και μετά χάνονται)
(Η κόρη καθισμένη σε ένα ξύλινο καρεκλάκι διαβάζει . Η μάνα σκουπίζει και συμμαζεύει το δωμάτιο. Δίπλα η γιαγιά, καθισμένη σε μια καρέκλα πλέκει ).
ΜΗΤΕΡΑ : Τελειώνεις πουλάκι μου ; Όπου να ναι θα’ ρθει ο Κωστής να σε πάρει για να πάτε στο σχολειό, σας περιμένει ο παπα-Κοσμάς στο μοναστήρι.
ΜΑΡΙΩ : Έτοιμη είμαι μάνα, να διαβάσω μια φορά ακόμη για τον Λεωνίδα γιατί είναι ο αγαπημένος βασιλιάς του παπα-Κοσμά και μας ρωτά συχνά γι’ αυτόν.
ΜΗΤΕΡΑ : Μα τι έκανε αυτός οοοο… πως τον είπες ;
ΜΑΡΙΩ : Λεωνίδας , μαμά, Λεωνίδας!
ΜΗΤΕΡΑ : Ναι, Λεωνίδας. Τι έκανε αυτός ;
ΜΑΡΙΩ : Θυσιάστηκε μαζί με 300 Σπαρτιάτες για την πατρίδα του. Ήξερε ότι θα πεθάνει κι όμως έμεινε μαζί με τα παλικάρια του και πολέμησαν μέχρι το τέλος. Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς λέει ο παπα-Κοσμάς αν θέλουμε να λευτερωθεί η πατρίδα μας, να πολεμήσουμε τους Τούρκους.
ΓΙΑΓΙΑ : (Σηκώνεται ανήσυχη και κοιτάζει γύρω της)
Πιο σιγά παιδάκι μου, πιο σιγά. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Δεν είδες τι έπαθε ο κυρ-Βαγγέλης. Ήρθαν τον πήραν οι Τούρκοι γιατί ο γιος του είναι κλέφτης στο βουνό, και δεν τον ματάδε κανένας.
ΜΑΡΙΩ : ( την πλησιάζει και την αγκαλιάζει) Φτάνει πια γιαγιάκα μου …φτάνει ο φόβος…ο θάνατος για την πατρίδα δεν είναι θάνατος είναι τιμή να πεθα….
(ακούγονται έντονα χτυπήματα στην πόρτα)
ΜΗΤΕΡΑ : Μα ποιος να ’ναι ; (πλησιάζει προς την πόρτα ανήσυχη) Ποιος είναι ;
ΚΩΣΤΗΣ : Εγώ είμαι θεια, ο Κωστής…άνοιξε γρήγορα … γρήγορα..
(ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα ο Κωστής αναστατωμένος με κρεμασμένη στον ώμο την πάνινη σάκα του)
ΜΗΤΕΡΑ : Μα τι συμβαίνει παιδάκι ; Τι συμβαίνει ;
ΚΩΣΤΗΣ : (πανικόβλητος) Τούρκοι θεία, Τούρκοι στο χωριό κι έρχονται κατά δω. Γυρνάν όλα τα σπίτια και μαζεύουν κορίτσια για το χαρέμι του πασά. Να κρύψουμε τη Μαριώ … γρήγορα θεία ….
ΓΙΑΓΙΑ : Θεέ μου … Παναγία μου ….
ΜΗΤΕΡΑ : Μάνα, κρύψε τη Μαριώ στο υπόγειο, εσύ ,Κωστή μου, πήδα από το πίσω παράθυρο και τρέχα να ειδοποιήσεις και τις άλλες κυράδες του χωριού.
(ακούγονται δυνατά χτυπήματα στην πόρτα, χτυπήματα από κοντάκι όπλου- στη βιασύνη της η Μαριώ ξεχνάει το κονδύλι της)
Γρήγορα μάνα, πάρε το παιδί από δω.
ΤΟΥΡΚΟΣ 1 : Ανοίξτε γκιαούρηδες … ανοίξτε…
ΜΗΤΕΡΑ : Τώρα εφέντες μου, τώρα έρχομαι …. (κοιτάζει γύρω της και πάει να ανοίξει)
ΤΟΥΡΚΟΣ 2 : Ανοίξτε γκιαούρηδες …(τα χτυπήματα γίνονται πιο έντονα) ανοίξτε γιατί θα σπάσουμε την πόρτα !
(ανοίγει η πόρτα και σπρώχνοντάς την μπαίνουν μέσα)
ΜΗΤΕΡΑ: Περάστε εφέντες μου, καθίστε … καθίστε … θέλετε να σας τρατάρω κάτι ; Έχουμε μπρούσκο κρασί και γλυκά σύκα ….
ΤΟΥΡΚΟΣ1: Δεν είναι καιρός για κεράσματα , γκιαούρισσα , μάθαμε ότι έχει όμορφη κόρη και ο πασάς τη θέλει για το χαρέμι του.
ΜΗΤΕΡΑ: Αχ , αφέντη μου, είχα μια κόρη σαν τα κρύα τα νερά , μα τη ζήλεψε ο χάρος και μου την πήρε, πάει ένας χρόνος τώρα. Είμαι μόνη μου η καψερή.
( ο δεύτερος Τούρκος ψάχνει το σπίτι – βλέπει το κοντύλι- το σηκώνει και πλησιάζει αγριεμένος )
ΤΟΥΡΚΟΣ2: Κι αυτό ποιανού είναι ; Μήπως στα γεράματα μαθαίνεις γράμματα ; (την πιάνει από τα μαλλιά ) Πες μου πού είναι γιατί θα σου πάρουμε τώρα το κεφάλι.
ΜΗΤΕΡΑ : (με δυσκολία και με λυγμούς) Πέθανε σας λέω, πέθανε…είμαι μόνη η έρημη.
ΤΟΥΡΚΟΣ1: Ποιον πας να γελάσεις; Πες μας που την έχεις κρύψει γιατί αυτές θα οι τελευταίες σου στιγμές. (σηκώνει το σπαθί του κι ετοιμάζεται να τη σκοτώσει- εμφανίζεται τότε η Μαριώ)
ΜΑΡΙΩ : Όχι, μάνα μου, εδώ είμαι, άπιστοι… αφήστε τη μάνα μου… (μάνα και κόρη αγκαλιάζονται)
ΜΗΤΕΡΑ : Γιατί ψυχή μου… Μαριώ μου (οι Τούρκοι της αποσπούν με τη βία τη Μαριώ)
ΜΑΡΙΩ : Αντίο μάνα μου … κάνε κουράγιο … κάποτε θα ξαναβρεθούμε …
(την πιάνουν και τη βγάζουν έξω- η μάνα καταρρέει σηκώνεται προσπαθεί να ακολουθήσει μα τη σταματάει η γιαγιά )
ΓΙΑΓΙΑ : Που πας καημένη, θέλεις να χαθείς κι εσύ ;
ΜΗΤΕΡΑ : Τι να την κάνω τη ζωή, μάνα μου; Τι να την κάνω τη ζωή χωρίς τη Μαριώ μου;
ΓΙΑΓΙΑ : Υπομονή να κάνεις, υπομονή ! ( CD )
(ακούγονται φωνές και ένας πυροβολισμός, πετάγονται όρθιες)
Παναγιά μου , τι γίνεται ;( η μητέρα τρέχει στην πόρτα μα πριν προλάβει να βγει έρχεται ο Κωστής- κρατάει το μαντήλι της Μαριώς βαμμένο στο αίμα)
ΚΩΣΤΗΣ : Θεία – θεία ! (δυσκολεύεται να πει κάτι)
ΜΗΤΕΡΑ : Τι έγινε παιδάκι μου, τι έγινε …. μίλα …(βλέπει το ματωμένο μαντίλι και το αναγνωρίζει- το αρπάζει με αγωνία) Η Μαριώ μου … μίλα παιδί μου , τι έγινε ;
ΚΩΣΤΗΣ : (κομπιάζοντας) Καθώς οι Τούρκοι περνούσαν κάτω από το μεγάλο πλάτανο δίψασαν κι έσκυψαν να πιουν νερό. Τότε η Μαριώ το έβαλε στα πόδια. Λίγο ακόμα και θα ’φτανε στην εκκλησιά. Την είδε ο Τούρκος και την πυροβόλησε ο άτιμος … η σφαίρα την πήρε … έτρεξα δίπλα της…μα ήταν αργά … το μόνο που είπε πως πεθαίνει σαν… Ελληνίδα
( η μητέρα αφήνει τον Κωστή – προχωράει μηχανικά στη μέση της σκηνής)
ΜΗΤΕΡΑ : Στο καλό πουλάκι μου … στο καλό … δε θ’ αργήσω να έρθω κοντά σου.
(Πέφτει στα γόνατα και κλαίει, ακούγεται από το CD Καντάτα το5οκομ. Η γιαγιά την παρηγορεί και φεύγει λυπημένη. Μία μία πλησιάζουν τη μητέρα τρεις γυναίκες)
1η γυναίκα: Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια.
2η γυναίκα: Παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε
Γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
3η γυναίκα: Σώπασε, μάνα, σώπασε και μην πολυδακρύζεις.

Κλείνει η αυλαία
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 3ο : « Αρνιέμαι » από τη μαθητική χορωδία
 Αφηγητές 1-2-3 (Ο όρκος των Φιλικών )
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος: Οι Έλληνες μην αντέχοντας τη σκλαβιά συχνά επαναστατούσαν.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος: Δυστυχώς οι επαναστάσεις αυτές ήταν τοπικές κι ανοργάνωτες κι έτσι πνίγονταν στο αίμα.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: Χρόνια μαύρα και πικρά για ολόκληρη την Ελλάδα. Χρόνια περιφρόνησης και βασανιστηρίων. Χρόνια καταπάτησης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος: Τίποτα δεν όριζαν οι γκιαούρηδες – έτσι αποκαλούσαν τους Έλληνες οι άπιστοι αφεντάδες. Δούλος του τούρκου αφέντη ο Έλληνας, έπρεπε να σκύβει το κεφάλι και να τον προσκυνά.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος: Στα 400 χρόνια της σκλαβιάς έγιναν πολλά επαναστατικά κινήματα, όλα όμως απέτυχαν. Έτσι οι Έλληνες κατάλαβαν ότι έπρεπε να οργανωθούν.
Έτσι το 1814 ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: Κι έφτασε η ευλογημένη ώρα. Τρεις έμποροι, ήταν οι πρωτεργάτες. Ο Νικόλαος Σκουφάς, ο Εμμανουήλ Ξάνθος και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, ήταν οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, της μυστικής οργάνωσης, που σκοπός της ήταν να προετοιμάσει, όλους τους Έλληνες, για τη μεγάλη μέρα του ξεσηκωμού.( μπαίνουν και τρεις στη σκηνή).
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος: Ακούραστοι αυτοί έτρεχαν, μέρα και νύχτα, σε πόλεις και χωριά και με τα λόγια τους και τον ενθουσιασμό τους, προσπαθούσαν, να ανάψει η σπίθα, που είχε μείνει κρυμμένη στις καρδιές τους.
" Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ " - Θεατρικό σκετς -
(Ένας ιερέας, τραπέζι με μια εικόνα του Χριστού, ένα Ευαγγέλιο κι ένα κερί αναμμένο).
Ιερέας και επαναλαμβάνουν και οι τρεις γονατιστοί:
Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ
Ορκιζόμεθα ως τίμιοι άνθρωποι, ως άνθρωποι οι οποίοι δεν κινούμεθα από κανένα άλλο αίσθημα, ειμή από το προς την ελευθερίαν της ταλαιπώρου Πατρίδος μας ίνα συντρέξωμεν με το νουν, με την καρδίαν και με το σώμα μας εις την ελευθερίαν της, μη πτοούμενοι μήτε πυρ, μήτε σίδερον, μητ’ οποιονδήποτε βάσανον ως από μέρους ουτινοσδήποτε, ος τις ήθελε τολμήσει να μας αποκόψει από την ιερότητα του σκοπού μας.
Ορκιζόμεθα δε προ πάντων, ότι μεταξύ ημών και των τυράννων της Πατρίδος μας το πυρ και ο σίδηρος είναι τα μόνα μέσα της διαλλαγής και τίποτ’ άλλο.
Ορκίζομαι, πως θα κρατήσω όλα τα μυστικά της Εταιρείας.
Ορκίζομαι, πως θα αγωνιστώ, με όλες μου τις δυνάμεις.
Για να ελευθερώσω την Πατρίδα μου από τα βάσανα και τις ντροπές του καταχτητή.
Αν παραβώ τον όρκο, φωτιά να στείλει ο Θεός και να με κατακάψει.

Σηκώνονται και οι τρεις, φιλάνε το χέρι του ιερέα και φεύγουν.
Αφηγητές 1-2-3 ( ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ )
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος: Κι όταν όλα ήταν έτοιμα, ξημέρωσε η άγια μέρα που περίμενε η Ελλάδα για τέσσερις αιώνες. Ξημέρωσε η 25η Μαρτίου 1821.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: Στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, μια χούφτα παλικάρια, ζήτησαν από τον επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, να τους ευλογήσει τα όπλα. Γιατί μόνο με την ευλογία και τη βοήθεια του Θεού, θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τον αμέτρητο στρατό του Σουλτάνου.
«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» βροντοφώναξαν τα παλικάρια εκείνα.
«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» (2 φορές και οι τρεις αφηγητές)
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 4ο : « Ο ΘΟΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ " από τη μαθητική χορωδία
Ως πότε παλικάρια, να ζούμεν στα στενά
μονάχοι σαν λιοντάρια, στις ράχες, στα βουνά;

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπομεν κλαδιά,
να φεύγομ΄ απ΄ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνομεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο ΄ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή !
Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις και είσαι στη σκλαβιά;
Στοχάσου πως σε ψένουν κάθ΄ ώραν στη φωτιά.
 

Αφηγητές 1-2-3 ( ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ )
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος: Έτσι άρχισε ο αγώνας, γεμάτος θυσίες και αίμα. Η επανάσταση απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα. Τίποτα δεν σταματούσε τους Έλληνες. Είχαν μεθύσει από το γλυκό κρασί του πόθου για Λευτεριά.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: Του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υποφέρει. Καλύτερα μιας ώρας, ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος: Οι Έλληνες με το αίμα τους, έγραψαν σελίδες ηρωισμού.
Τι να πρωτοθυμηθούμε. Τον Αθανάσιο Διάκο, που με τα λιγοστά παλικάρια του, αντιμετώπισε τους τούρκους, πολεμώντας και με το σπαθί του, όταν έσπασε το ντουφέκι του!
Τι να πρωτοθαυμάσουμε, την παλικαριά του, το θάρρος του που αντιμετώπισε το θάνατο, άφοβος κι ατάραχος!
" Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ " - Θεατρικό σκετς -
ΣΚΗΝΗ: Αθανάσιος Διάκος – Ομέρ Βρυώνης – Δυο Τούρκοι)
ΟΜΕΡ ΒΡΥΩΝΗΣ: Γίνεσαι τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις. Να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις;
ΔΙΑΚΟΣ: Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε!
Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω.
ΟΜΕΡ ΒΡΥΩΝΗΣ:(οργισμένος) Πάρτε τον. Σουβλίστε τον ζωντανό.
ΔΙΑΚΟΣ: Σκυλιά, κι αν με σουβλίσετε, ένας Γραικός εχάθη.
Ας είν’ καλά ο Οδυσσεύς κι ο καπετάν Νικήτας,
Που θε να σβήσουν την τουρκιά κι όλο σας το ντοβλέτι.
( Οι δυο τούρκοι παίρνουν τον Διάκο, ενώ εκείνος απαγγέλλει)
ΔΙΑΚΟΣ: Για δες καιρό που διάλεξε, ο χάρος να με πάρει,
Τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ’ η γη χορτάρι.
Αφηγητές 1-2-3 ( ΕΠΙΛΟΓΟΣ )
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3ος: • 25η Μαρτίου. Και στο νου μας έρχονται, ονόματα ξεχωριστών ανθρώπων, που πρόσφεραν τον εαυτό τους, θυσία στο βωμό της Λευτεριάς.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1ος: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο θρυλικός γέρος του Μοριά, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Παπαφλέσσας, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος και άλλοι και άλλοι......
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2ος: Αλήθεια, ποια καρδιά δε συγκινείται, ποια μάτια δεν δακρύζουν σα θυμηθούν τις αθάνατες ηρωίδες του Ζαλόγγου; Τις ελεύθερες εκείνες Σουλιώτισσες, τις μάνες που έριξαν τα παιδιά τους στο γκρεμό κι οι ίδιες τραγουδώντας και χορεύοντας, έπεσαν στο γκρεμό για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων!
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 5ο : « Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ " από τη μαθητική χορωδία
Έχε γεια καημένε κόσμε
έχε γεια γλυκιά ζωή (2)
κι εσύ δύστυχη πατρίδα
έχε γεια παντοτινή (2)
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλες
έχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες
Στη στεριά δε ζει το ψάρι
ούτ' ανθός στην αμμουδιά (2)
κι οι Σουλιώτισσες δε ζούνε
δίχως την ελευθεριά (2)
Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι βουνά ραχούλες
έχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες
ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ - ΤΕΛΟΣ
Οργάνωση γιορτής: Μακρίνα Χατζάτογλου - Μαρίνα Μπανταλίδου - Χορωδία: Γαρυφαλλιά Συρίδου.