Την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου οι εκπ/κοί και οι μαθητές/τριες των Τ.Ε οργάνωσαν μια μικρή εκδήλωση για να τιμήσουν την παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

 Ξεκίνησαν με μια προβολή εικόνων σχετικά με τη διαφορετικότητα, ακολούθησε ομιλία από τις 2 εκπ/κούς και έπειτα η θεατρική παράσταση της Μάρως Θεοδωράκη με τίτλο "Μπορώ και εγώ" και θέμα την παραολυμπιάδα.

 Στη συνέχεια μια μικρή δραματοποίηση με τίτλο "Ενα διαφορετικό τριαντάφυλλο". Στις δύο αυτές παραστάσεις συμμετείχαν όλοι οι μαθητές/τριες των Τ.Ε (20 άτομα), όπου έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Η γιορτή τελείωσε με την προβολή της ταινίας "Το φως που σβήνει", έπειτα από πρόταση του σχολικού συμβούλου ειδικής αγωγής, στα τμήματα της Ε' και της Στ' με μια μικρή συζήτηση στο τέλος της.  

  Ευχαριστούμε το σχ.σύμβουλο Ε.Α για την ταινία, τη σχ.σύμβουλο Γ.Α και τους γονείς των μαθητών-ηθοποιών που μας τίμησαν με την παρουσία και τα δώρα τους.

Οι εκπ/κοι των Τ.Ε Ιωαννίδου Ελευθερία & Ελευθεριάδου Θεοδώρα

Η ΟΜΙΛΙΑ 

 Η 3η Δεκεμβρίου ορίστηκε το 1992 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες. Καθιερώθηκε ως ημέρα ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης για ζητήματα αναπηρίας, ως ημέρα που συμβολίζει την πρόοδο και την εξέλιξη των στάσεων, των απόψεων και των αντιλήψεων απέναντι σ’ αυτή την κατηγορία των συνανθρώπων μας. Άλλωστε, το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μια αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού της γης χρήζει μιας ισότιμης, αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικής αντιμετώπισης και προσέγγισης της ζωής σε σύγκριση με τους ανθρώπους με τυπική ανάπτυξη.

  Ωστόσο, μέχρι οι κοινωνίες μας να ωριμάσουν και να δεχθούν πως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους αναπηρία είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους, το ζήτημα της αναπηρίας πέρασε από διάφορα στάδια. Ο Καιάδας, η εξορία, ο εγκλεισμός, η περιθωριοποίηση, η ιδρυματοποίηση, η κάθε είδους εκμετάλλευση, είναι μερικές μόνο από τις δυσκολίες που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσει και να καταργήσει το κίνημα των ανάπηρων ανθρώπων, διεκδικώντας το αυτονόητο, μια θέση στο όνειρο. Ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, την κοινωνικοποίηση, τον αθλητισμό, την τέχνη και την εργασία.

  Και τα κατάφεραν! Μετέτρεψαν τη διαφορετικότητα τους σε δώρο και την αναπηρία τους στο τρένο εκείνο που θα τους προσφέρει το συναρπαστικό ταξίδι προς τη δική τους Ιθάκη. Ένα ταξίδι προς τη ζωή, προς την ανεξαρτησία, προς την αξιοπρέπεια! Κώφωση, τύφλωση, αυτισμός, νοητική καθυστέρηση, κινητικά προβλήματα είναι έννοιες που έχουν χάσει πλέον τον περιοριστικό τους χαρακτήρα. Έχουν μετατραπεί σε απλά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που πάσχουν από αυτά, όπως είναι το χρώμα των ματιών τους. Η θέληση νίκησε την αναπηρία! Σπουδαίοι αθλητές με κάποιο μέλος του σώματος τους ν’ απουσιάζει, συνάνθρωποι μας με προβλήματα όρασης δημιουργούν αριστουργήματα της εικαστικής τέχνης ή της μουσικής, κωφοί άνθρωποι που κατέχουν υψηλού επιπέδου γνώσεις, αυτιστικοί καθηγητές πανεπιστημίου, άνθρωποι που παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για την αξιοπρεπή επιβίωση και την κατάκτηση των στόχων τους , παραδίδουν σπουδαία μαθήματα ψυχικής δύναμης και θέλησης.

  Και τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, αλήθεια, τι μαθήματα παραδίδουν; Ισότητα, αλληλεγγύη, κατανόηση, υποστήριξη, σεβασμός είναι έννοιες συνταγματικά κατοχυρωμένες και αποδεκτές από το σύνολο της κοινωνίας ως βασικές αρχές του πολιτισμού μας. Όμως, γνωρίζουμε πραγματικά το νόημα τους; Η απάντηση είναι αμφίβολη. Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ανθρώπους με αναπηρία στον περίγυρο μας; Σχεδόν όλοι. Πόσοι από εμάς επιλέγουμε για φίλο μας κάποιον άνθρωπο με ειδικές ανάγκες; Σχεδόν κανείς. Πόσες φορές έχουμε παρεμποδίσει την πρόσβαση αυτών των συνανθρώπων μας σε κτίρια, πεζοδρόμια και άλλα μέρη, κλείνοντας τις ειδικές ράμπες που είναι σχεδιασμένες γι’ αυτούς, με διάφορους τρόπους; Άπειρες. Αιτία της συμπεριφοράς μας αυτής είναι η νοοτροπία που επικρατεί, πως στον κόσμο μας υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: εμείς, οι φυσιολογικοί και τέλειοι άνθρωποι και εσείς, οι ανάπηροι, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζετε ορισμένα σωματικά ή νοητικά ελλείμματα. Από τη στιγμή, λοιπόν, που υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός κάθε ομάδα έχει τα δικά της προβλήματα, τις δικές της ανησυχίες, τα δικά της δικαιώματα και ούτω καθεξής. Οι ρόλοι είναι διακριτοί. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος άνθρωπος περνά από το εμείς στο εσείς, από το τέλεια κατασκευασμένο σώμα στην αναπηρία, από την ανέμελη οικογένεια στη γέννηση ενός ανάπηρου παιδιού. Τότε, η θεωρία των δύο ομάδων καταρρέει και τη θέση της παίρνει μια νέα. Η θεωρία της ενιαίας κοινωνίας, όπου οι έννοιες της αλληλεγγύης, του σεβασμού, της κατανόησης, της ισότητας και τόσες άλλες αποκτούν το πραγματικό τους νόημα. Μόλις, λοιπόν, αντιληφθούμε πως η αναπηρία, οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και η διαφορετικότητα, γενικά, είναι θέματα που μας αφορούν όλους, είναι μέσα στη ζωή μας και όχι κάτι ξένο για εμάς, τότε ο αγώνας για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών αποκτά όλο και περισσότερους συμμάχους και φαίνεται να κερδίζει τη μάχη.